"Ég leik þig af fingrum fram.

Nóturnar skrifa sig sjálfar.

Sumar holar, aðrar hálfar.

Og ég veit fyrir víst að að það er enginn sem leggur við hlustir.

Samt áfram ég spila þig hreykinn.

Því þú ert svar mitt við spurningum lífsins.

Þú ert einmannaleikinn."

Það var þögn í salnum eftir að Hannes hafði lesið upp ljóð sitt.  Ungmeyjar grétu.  Gömul brýni drógu upp vasaklúta og snýttu sér hraustlega.  Örlygur prestur hóstaði, ætlaði að hefja upp raust sína en hætti við.  

Regína Ottesen, sem hafði ýmsa fjöruna sopið, lét sér fátt um finnast.  Fjórskilin, gjaldþrota og hölt eftir misheppnað legnám, skildi ekki ljóðið að fullu.  Hún reif upp tvíhleypu, gekk að Hannesi og skaut helvítið eins og rottu í ræsi.  "Hafðu þetta helvískur", öskraði hún.  "Nú ertu ekki lengur einmanna.  Nú spilar enginn þennan fjanda sem þú varst að rugla um."  

Það varð algjör þögn í kirkjunni.  Regína gekk til sætis, enn vopnuð, og fór með faðirvorið.  Aðrir voru sem steinrunnir.  Örlygur prestur fékk loks rænu, gekk af æðruleysi til Regínu og bjóst til að afvopna hana.  Regína reis upp eins og örn af hreiðri og tvíhleypti á Lygsa sem samstundis andaðist.  "Ég hef fengið nóg af þessu endalausa hallelújarausi prestfjandi, þú ert ekkert annað en saurfluga í skítamykju heilagra lyga".  

Regína tókst þvínæst á loft og hóf að hringsnúast á áður óþekktum hraða.  Snúningurinn gerði hana Grímseyingsgraða og makaðist hún að lokum við ofn og dó.  Í efra kútveltist almættið og hló.

Hvar er þetta allt?  Hvert fór þetta helvíti?  Ýmir vöknar í fæturnar í fjöruborðinu en tekur ekki eftir því.  Sólin, sem er við það að sökkva í sæ, litar augu hans rauð.  Lognið er undirleikur þagnarinnar.  Tómið faðmar vonleysi hans.  Stundin er runnin upp.

Ýmir fer úr skónum.  Þvínæst úr blautum sokkunum.  Hann afklæðist buxum og bol og stígur af nákvæmni út í stilltan sæinn.  Hann veður af ákefð þar til sjórinn nær honum í mitti.  Þá stoppar hann og bíður. Þeir láta ekki sjá sig fyrsta hálftímann en Ýmir bugast ekki.  Fylgir sólinni undir sjónarrönd uns augun dökkna.  Það er nótt.

Fyrsta kvikindið birtist laust eftir eitt.  Hann nær því ekki, en stendur á sama.  Hann veit sem er að hagur hans vænkast senn.  Núlleitt nítján hefst fjörið.  Þorskurinn líður stefnulaust áfram í sjónum líkt og fjöður í mjúkum blæ.  Ýmir spennir greipar og festir kvikindið án fyrirvara í lúkum sér.  Þorskurinn þeysir sporði og spriklar án árangurs.  Á svipstundu nær Ýmir að losa um besefa sinn og makast við þorskinn af ákafa.  Hann makast við hann til dögunar.  Ársólin kveikir loks rænu í vitstola huga Ýmis.  Þorskurinn flýtur á yfirborðinu rænulítill.  Ýmir heldur til lands.  Hann er engu nær.  Sturlun hans hefur náð virðulegu stigi.  

Engilbert starir á sturlun sína í speglinum.  Þrírétta erótískur málsverður lekur niður herðar hans og brotlendir á nýmáluðu vatnslitaverki af gotraufum útsjávarfiska, við fætur hans.  Himnarnir opnast og niður falla níræðar graðkerlingar, argandi af ótta og frygð.  Engilbert grípur þær allar, undrast og rýmkast til ballar.  Hann leggur þær mjúklega til jarðar og skvettir á þær vígðu vatni.  Það rýkur úr þeim öllum.  Hann bíður því ekki boðanna heldur gjörir þeim góðan danganda af fagmennsku og fimi. 
Engilbert starir á sturlun sína í speglinum.  Án átaka klýfur hann sig í tvennt með tiltölulega nýlegum lúsakambi og fjarar út...

Sápaðu mig Sveingerður, rammur er fnykurinn.
Sápaðu mig Sveingerður, með lófastóru línklæði.
Sápaðu mig Sveingerður og skelltu þér svo í lordósu.

Tendasonur djöfulsins stendur við hlið mér. Hann heldur á mynd af Önnu Mjöll og Leoncie og hótar að líkamna þær verði ég ekki við kröfu hans um að handmála mynd af hægðum almættisins er þær falla fram af hömrum. "Og þær munu syngja, vittu til. Sál þín mun brenna upp eins og polýesterþráður í kósangassloga."
Ég hef ekkert sagt, stari á kauða og mæli hann út.
"Ertu með besefa?" spyr ég að lokum. "Þrjá", segir kvikindið. "Eru þeir svartir?" spyr ég aftur. "Nei, bleikir" svarar dótturástmaður helvítisins. "Hefurðu rekið þá í nunnuþarma?" spyr ég. "Nei", segir vítisvenslabarnið. "Hahahaha" hlæ ég við, "þá ertu nú bara umrenningur og ölmusuþegi úr andlegum brunni ósóttra pantana í feigðarbrunni fáránleikans" Kölskasonurinn fer að þessu sögðu að kjökra og byrjar að hekla tátiljur á fáklædda púka. Hverfur loks í reyk. Þá bregð ég á leik og fer með níðvísur um bleik sem var brugðið.
Endar þá þessi stutta saga af mér og tengdasyni Satans.

Ég er aur og sandur.
Ég er illkyhnja gandur.
Ég er frost.
Ég er funi.
Ég er allsherjar spuni.
Ég er sýra.
Ég er saur.
Ég er tvítóla gaur.
Ég er þang og þrumur.
Ég er þankalaus rumur.
Ég er sæði.
Ég er æði.
Og þú, þú ert bæði.

Lögmál almættisins um ómálga hreðjar var svikið.
"Rakt, hlýtt og ómótstæðilega krefjandi" sögðu þær.
Hvar voru þær staddar... jæja..sei.sei...Dankinn brosir að þessu.

Ragnar, andskotastu til að mylja lárviðarblöð ofan í taðmjólkina.
Þegiðu andsetna fól, annars myl ég þig ofan í rotþró.
Er þetta þitt andsvar góði?
Já, viltu andmæla því?
Þú ert andlaus með öllu.
Sál þín er andvana.
Andaðu rólega, andstutta tussa.

Well, ekkert varð af árlegri októberfærslu. Klakinn fór fjandans til þann mánuðinn. Auðhyggjan andaðist. Ekki græt ég það, fann mig ekki í þeim veruleika. Vonandi kemur hann aldrei aftur. Ekki að það hafi haft áhrif. Ástæðan er sú að ekki verður bloggað í október þegar ártalið endar á átta.

Nú gáfublogga menn alveg hægri vinstri um lausnir og verðandi lík.
Hér verður djúpt á gáfublogginu og ekkert ritað um fé. Nú, nema sauðfé.
Það er alltaf hressandi að vippa sér að gaddavírsgirðingu og stara á sauðfé. Rollurnar stara á mann til baka, tómlega og japla á haddi jarðar, skakkmyntar. Þá stendur tíminn í stað.

Við öskrum saman í tóminu, ég og þú.
Sólþurkaða mandaríntussa, kalla ég.
Komdu aftur, gólar þú.
Og svarið sem berst er bergmál frá gamalli tíð: Ég verð hér um hríð, ég bæði og tussan.
Þá lygnum við aftur augum og berjumst við sortann. Ljósin mín tvö bera af, vopna skæðust. Og er birtir á ný sé ég að þú er fallinn í valinn. Og eftir stend ég á vígvelli vitundar minnar. Einn, með ljósin mín tvö. Þau báru á þig kennsl og myrtu þig líka.

"Í tóminu finnurðu ekki fyrir hjóminu" sagði Albert Vésteinsson fyrrverandi spámiðill við nautnalega yngismær sem afhélaði bílrúður með barminum. "Huh" sagði sú barmvædda í frostinu og og ræsti fákinn. Berti ærðist og skaut dömuna í tussuna. Já, í tussuna. Beint í sjálfa tussuna. Þetta er viðbjóður og vart farandi með á alneti. En kvikindið skaut hana banaskoti í tussuna. Tussan dó. Daman lifði. Berti gekk að henni og sagði: "Nú er tussan þín dauð". "Já", svaraði sú barmmikla og stundi: "hún er að minnsta kosti fjörlítil og rauð". "Ég get sagt þér það", sagði Albert, "að ég hef aldrei áður séð sköp kvenna verða fyrir banaskoti". "Nei", sagði daman, "þetta er ansi merkilegt".

Albert Vésteinsson og skautdauða barmfagra daman ákváðu að snæða saman hrátt kjötfars í fönninni og fara með dylgjur. Vel fór á með þeim og virtist sem andlát buddunnar hefði lítil áhrif á matarlystina. En í miðju átsins kafi, birtist þeim sýn á hafi. Til lands stefndi, maður sem hefndi, myrtra skapa. Betri tók að gapa. The cunt revenger tók land með hraði og fór á nokkrar dömur í dokkinni enda viðurnefndur hinn graði. Berti tók til fóta, en á vegi hans varð gjóta. Sú felldi hann ekki heldur sápa, sú hin sama og felldi Perry Groves ([gert til að auka kátínu eina lesanda síðunnar]). Sápan freyddi og Albert reiddi og reiddi hann umsvifalaust til höggs gegn budduhefndarlífverunni. Sú hafði reitt sig á það og sá við högginu með skildi. Þvínæst hjó hann Berta í klof upp og aftur í herðar niður. Skildu þá þeirra leiðir. Eðlilega.

Buddubanahefndarkappinn hélt aftur til sjávar, en barmdaman buddudauða til sveita. Nú ætla ég ykkur þá ánægju að veita, að hætta.

Takk fyrir lesturinn, Blognaldur.

"Ég er fastur í andremmu örlaganna. Líkt og fiskifluga í hægðum miðaldra framsóknarkvenna. Örlögin ráðin."
Vilborg lapti síðasta sopann úr 20 cm kristalsglasinu, strauk af því mesta varalitinn og lokaði dagbókinni. Að því búnu reif hún af sér öll klæði og argaði: sæði. Vésteinn, meintur ástmaður hennar til marga ára, og staðfestur sambýlismaður, greip samstundis um nára og næríur og faldi sig í hjarni við húshornið. Villa samfarahjúkka, eins og vinkonur hennar kölluðu hana, lét engan bilbug á sér finna. Hún íklæddist iljaskjólu en var annars nakin og skundaði út. Samfarasafi hennar fraus við hnésbætur og stirndi á vökvann í tunglsljósinu. Vésteinn byrjaði að hýperventilera og ákallaði helstu verndarvætti og einstaka forynju. En allt fór á sama veg og áður. Vilborg reif Védda upp úr hjarninu og bar hann til bedda. Slík var hennar gredda að hún innlimaði hann freðinn. Vésteinn barðist um á tá og hvirfli en við það jukust nautnir Villu. Hann hreyfði sig þá hvurgi en þá heyrðist í durgi er falinn var yndir skáp: Ég skal limrassa þennan mann. Véddi var staddur í þríkanta víti og hætti að anda. Kvikindin tvö tóku á öllu sínu og mitt í þessari pínu sló hjarta hans sitt síðasta slag. Og nú er lag, að hætta.

Klaustursbleikja

Klaustursbleikja er varasamur andskoti.

Senn fer vetur í hönd. Sumarið á leið út, hugsanlega úr fæti eða í gegnum analinn. Veit ekki hvaða leið þar fer. Veturinn er tími Blognaldsins enda birtast honum þá óteljandi sýnir og sannleikur sem sumarið sveipar hulu. Nú er ráð að rita í gulu.

Blognaldur mun nú snæða súrmeti og fjallleginn innmat úr úlfahjörðum til að öðlast ritfærni á ný.
Nú þegar birtast honum sýnir af marglitum samkynhneigðum listamönnum að skrautskrifa níð um forynjur á álagasteina. Sögur af samlífi marglytta og meyja, mjaðmalistakvenna og peyja og jafnvel ástir mosa og mattadorsnillinga. En allar sögur og sýnir bíða fyrstu snjóa. Það verður því bið um hríð ...

Blognaldurinn poppaði síðuna aðeins upp. Hægt að kommenta og öll veraldarsýra er velkomin. Handanheimabasi bannaður.

Mengelation of high degree ...

Bekka og Cho

"Er ég illkynja mein í vitund þinni" æpti Rebekka að fyrrverandi ástmanni sínum, Chin Cho Cha. Sá var margballa og mormónatrúar. "Hvort viltu halda mér eða sleppa þú ógurlegi undrafoli kínverskrar náttúru?"
"Ég hafna þér lúsuga hóra, þú er eitt sinn varst drottning minna óra. Merkilegt að þú skulir tóra eftir öll þessi mök og haldist enn rök. Ég hef marga belli og til að halda velli verð ég að sneiða hjá konum sem hafa legið með mínum sonum. Chin tók þig í gær, Cho í dag og Cha fyrir ári. Enn er lúsugur hans nári. Chas þ.e. Láttu þig hverfa þú víðskauta herfa."
Við þetta andsvar varð Rebekka snælduvitlaus. Hún rakaði skaut sitt og krika og hafði mök við álftir og blika. Er liðin var vika í hreðjum fugla hætti hún að rugla og gerðist rennilásasmiður í Næróbí. Skál fyrir því.

Öldruð sms

I

Mörk raunveruleikans við viðbjóð hins erlenda þvags urðu ógreinilegri með hverjum dropa sem féll. Kettir umturnuðust og klóruðu nafn hins skítuga á kynfæri sín.

II

Taugasímar atorku minnar eru allir utan þjónustusvæðis. Vitundin dofin eftir stríðsöskur frumhvatanna. Í djúpinu skilst sannleikurinn frá mér í neti örlaganna.

III

...og upp úr gröfunum spruttu þeir sem óðir menn og ældu spínati. Kynmök englanna héldu sólinni í skefjum. Umlukin glerkúlu féll veröldin saman í lófa mér...

IV

Í golu úr rössum hinna tannlausu berst tvíballa lífvera í skaut skautadansarans Yrju Kress. Hún fagnar því og festir nakta álfa á lúsaber. Ljós blikka í álftum.

Ég nem staðar við hægra gagnauga þitt og plasera þar grísku þarmasafti. Ég ota að þér hægri framlim af útdauðri skólpveru og pressuðum safa úr rottulungum. Ég leigi líkamspenslakonu til að maka á þig mannasaur og mengun. Þú ert viðbjóður. Drulla. Megir þú ráðvilltur í kindabuddum sulla. Megi gaddavírsvagínur riðlast á þér um ókomna tíð.

Ég er úrbeinað fífl og úrhrak. Ég er snípur forsetarfrúar og gervifrauðplast. Ég er afsteypa endaþarms tunglfara. Ég er tunga togarasjómanns í koki framliðinnar gæru.

Þannig mælti Angantýr Blær Friðfinnsson þegar hann sá spegilmynd sína í fyrsta sinn. Svo jafnaði kappinn sig og seldi upp. Týri var hálfur Íri og háður dýri sem stal punghárum af öldungum. Hann skipti í sífellu um hnit og kvikindið elti yfir sand og móa. Vonlaust var fíflið að róa. Hann tók reyndar með sér að þróa undarlega list, hann hægði á sér og gat sjálfan sig kysst er hann sagði orðið ígletta. Merkilegur andskoti.

Móðir hans var norsk og minnti á þorsk, gapandi gála og óðamála. Hún sængaði hjá Finna sem gleymdi sig að kynna. Hann var stór og stundaði með henni hór við hafnarbakka. Eignuðust þau hafnarkrakka sem hafnaði þeim og stakk af út á haf meðan gaf. Sá settist svo að í Hafnarfirði og lauk gráðu í jóðli og útsaumi við afleitan orðstýr. En nú er dagur nýr að herja á vitund sagnamanns og ráð að fara í ból. Engin verða þar gól enda er hann einsænga. Góðar stundir, Blognaldur.