Ég er úrbeinað fífl og úrhrak. Ég er snípur forsetarfrúar og gervifrauðplast. Ég er afsteypa endaþarms tunglfara. Ég er tunga togarasjómanns í koki framliðinnar gæru.

Þannig mælti Angantýr Blær Friðfinnsson þegar hann sá spegilmynd sína í fyrsta sinn. Svo jafnaði kappinn sig og seldi upp. Týri var hálfur Íri og háður dýri sem stal punghárum af öldungum. Hann skipti í sífellu um hnit og kvikindið elti yfir sand og móa. Vonlaust var fíflið að róa. Hann tók reyndar með sér að þróa undarlega list, hann hægði á sér og gat sjálfan sig kysst er hann sagði orðið ígletta. Merkilegur andskoti.

Móðir hans var norsk og minnti á þorsk, gapandi gála og óðamála. Hún sængaði hjá Finna sem gleymdi sig að kynna. Hann var stór og stundaði með henni hór við hafnarbakka. Eignuðust þau hafnarkrakka sem hafnaði þeim og stakk af út á haf meðan gaf. Sá settist svo að í Hafnarfirði og lauk gráðu í jóðli og útsaumi við afleitan orðstýr. En nú er dagur nýr að herja á vitund sagnamanns og ráð að fara í ból. Engin verða þar gól enda er hann einsænga. Góðar stundir, Blognaldur.