Engilbert starir á sturlun sína í speglinum.  Þrírétta erótískur málsverður lekur niður herðar hans og brotlendir á nýmáluðu vatnslitaverki af gotraufum útsjávarfiska, við fætur hans.  Himnarnir opnast og niður falla níræðar graðkerlingar, argandi af ótta og frygð.  Engilbert grípur þær allar, undrast og rýmkast til ballar.  Hann leggur þær mjúklega til jarðar og skvettir á þær vígðu vatni.  Það rýkur úr þeim öllum.  Hann bíður því ekki boðanna heldur gjörir þeim góðan danganda af fagmennsku og fimi. 
Engilbert starir á sturlun sína í speglinum.  Án átaka klýfur hann sig í tvennt með tiltölulega nýlegum lúsakambi og fjarar út...

Sápaðu mig Sveingerður, rammur er fnykurinn.
Sápaðu mig Sveingerður, með lófastóru línklæði.
Sápaðu mig Sveingerður og skelltu þér svo í lordósu.