"Ég leik þig af fingrum fram.

Nóturnar skrifa sig sjálfar.

Sumar holar, aðrar hálfar.

Og ég veit fyrir víst að að það er enginn sem leggur við hlustir.

Samt áfram ég spila þig hreykinn.

Því þú ert svar mitt við spurningum lífsins.

Þú ert einmannaleikinn."

Það var þögn í salnum eftir að Hannes hafði lesið upp ljóð sitt.  Ungmeyjar grétu.  Gömul brýni drógu upp vasaklúta og snýttu sér hraustlega.  Örlygur prestur hóstaði, ætlaði að hefja upp raust sína en hætti við.  

Regína Ottesen, sem hafði ýmsa fjöruna sopið, lét sér fátt um finnast.  Fjórskilin, gjaldþrota og hölt eftir misheppnað legnám, skildi ekki ljóðið að fullu.  Hún reif upp tvíhleypu, gekk að Hannesi og skaut helvítið eins og rottu í ræsi.  "Hafðu þetta helvískur", öskraði hún.  "Nú ertu ekki lengur einmanna.  Nú spilar enginn þennan fjanda sem þú varst að rugla um."  

Það varð algjör þögn í kirkjunni.  Regína gekk til sætis, enn vopnuð, og fór með faðirvorið.  Aðrir voru sem steinrunnir.  Örlygur prestur fékk loks rænu, gekk af æðruleysi til Regínu og bjóst til að afvopna hana.  Regína reis upp eins og örn af hreiðri og tvíhleypti á Lygsa sem samstundis andaðist.  "Ég hef fengið nóg af þessu endalausa hallelújarausi prestfjandi, þú ert ekkert annað en saurfluga í skítamykju heilagra lyga".  

Regína tókst þvínæst á loft og hóf að hringsnúast á áður óþekktum hraða.  Snúningurinn gerði hana Grímseyingsgraða og makaðist hún að lokum við ofn og dó.  Í efra kútveltist almættið og hló.

Hvar er þetta allt?  Hvert fór þetta helvíti?  Ýmir vöknar í fæturnar í fjöruborðinu en tekur ekki eftir því.  Sólin, sem er við það að sökkva í sæ, litar augu hans rauð.  Lognið er undirleikur þagnarinnar.  Tómið faðmar vonleysi hans.  Stundin er runnin upp.

Ýmir fer úr skónum.  Þvínæst úr blautum sokkunum.  Hann afklæðist buxum og bol og stígur af nákvæmni út í stilltan sæinn.  Hann veður af ákefð þar til sjórinn nær honum í mitti.  Þá stoppar hann og bíður. Þeir láta ekki sjá sig fyrsta hálftímann en Ýmir bugast ekki.  Fylgir sólinni undir sjónarrönd uns augun dökkna.  Það er nótt.

Fyrsta kvikindið birtist laust eftir eitt.  Hann nær því ekki, en stendur á sama.  Hann veit sem er að hagur hans vænkast senn.  Núlleitt nítján hefst fjörið.  Þorskurinn líður stefnulaust áfram í sjónum líkt og fjöður í mjúkum blæ.  Ýmir spennir greipar og festir kvikindið án fyrirvara í lúkum sér.  Þorskurinn þeysir sporði og spriklar án árangurs.  Á svipstundu nær Ýmir að losa um besefa sinn og makast við þorskinn af ákafa.  Hann makast við hann til dögunar.  Ársólin kveikir loks rænu í vitstola huga Ýmis.  Þorskurinn flýtur á yfirborðinu rænulítill.  Ýmir heldur til lands.  Hann er engu nær.  Sturlun hans hefur náð virðulegu stigi.