Við öskrum saman í tóminu, ég og þú.
Sólþurkaða mandaríntussa, kalla ég.
Komdu aftur, gólar þú.
Og svarið sem berst er bergmál frá gamalli tíð: Ég verð hér um hríð, ég bæði og tussan.
Þá lygnum við aftur augum og berjumst við sortann. Ljósin mín tvö bera af, vopna skæðust. Og er birtir á ný sé ég að þú er fallinn í valinn. Og eftir stend ég á vígvelli vitundar minnar. Einn, með ljósin mín tvö. Þau báru á þig kennsl og myrtu þig líka.

"Í tóminu finnurðu ekki fyrir hjóminu" sagði Albert Vésteinsson fyrrverandi spámiðill við nautnalega yngismær sem afhélaði bílrúður með barminum. "Huh" sagði sú barmvædda í frostinu og og ræsti fákinn. Berti ærðist og skaut dömuna í tussuna. Já, í tussuna. Beint í sjálfa tussuna. Þetta er viðbjóður og vart farandi með á alneti. En kvikindið skaut hana banaskoti í tussuna. Tussan dó. Daman lifði. Berti gekk að henni og sagði: "Nú er tussan þín dauð". "Já", svaraði sú barmmikla og stundi: "hún er að minnsta kosti fjörlítil og rauð". "Ég get sagt þér það", sagði Albert, "að ég hef aldrei áður séð sköp kvenna verða fyrir banaskoti". "Nei", sagði daman, "þetta er ansi merkilegt".

Albert Vésteinsson og skautdauða barmfagra daman ákváðu að snæða saman hrátt kjötfars í fönninni og fara með dylgjur. Vel fór á með þeim og virtist sem andlát buddunnar hefði lítil áhrif á matarlystina. En í miðju átsins kafi, birtist þeim sýn á hafi. Til lands stefndi, maður sem hefndi, myrtra skapa. Betri tók að gapa. The cunt revenger tók land með hraði og fór á nokkrar dömur í dokkinni enda viðurnefndur hinn graði. Berti tók til fóta, en á vegi hans varð gjóta. Sú felldi hann ekki heldur sápa, sú hin sama og felldi Perry Groves ([gert til að auka kátínu eina lesanda síðunnar]). Sápan freyddi og Albert reiddi og reiddi hann umsvifalaust til höggs gegn budduhefndarlífverunni. Sú hafði reitt sig á það og sá við högginu með skildi. Þvínæst hjó hann Berta í klof upp og aftur í herðar niður. Skildu þá þeirra leiðir. Eðlilega.

Buddubanahefndarkappinn hélt aftur til sjávar, en barmdaman buddudauða til sveita. Nú ætla ég ykkur þá ánægju að veita, að hætta.

Takk fyrir lesturinn, Blognaldur.