Við öskrum saman í tóminu, ég og þú.
Sólþurkaða mandaríntussa, kalla ég.
Komdu aftur, gólar þú.
Og svarið sem berst er bergmál frá gamalli tíð: Ég verð hér um hríð, ég bæði og tussan.
Þá lygnum við aftur augum og berjumst við sortann. Ljósin mín tvö bera af, vopna skæðust. Og er birtir á ný sé ég að þú er fallinn í valinn. Og eftir stend ég á vígvelli vitundar minnar. Einn, með ljósin mín tvö. Þau báru á þig kennsl og myrtu þig líka.