Tendasonur djöfulsins stendur við hlið mér. Hann heldur á mynd af Önnu Mjöll og Leoncie og hótar að líkamna þær verði ég ekki við kröfu hans um að handmála mynd af hægðum almættisins er þær falla fram af hömrum. "Og þær munu syngja, vittu til. Sál þín mun brenna upp eins og polýesterþráður í kósangassloga."
Ég hef ekkert sagt, stari á kauða og mæli hann út.
"Ertu með besefa?" spyr ég að lokum. "Þrjá", segir kvikindið. "Eru þeir svartir?" spyr ég aftur. "Nei, bleikir" svarar dótturástmaður helvítisins. "Hefurðu rekið þá í nunnuþarma?" spyr ég. "Nei", segir vítisvenslabarnið. "Hahahaha" hlæ ég við, "þá ertu nú bara umrenningur og ölmusuþegi úr andlegum brunni ósóttra pantana í feigðarbrunni fáránleikans" Kölskasonurinn fer að þessu sögðu að kjökra og byrjar að hekla tátiljur á fáklædda púka. Hverfur loks í reyk. Þá bregð ég á leik og fer með níðvísur um bleik sem var brugðið.
Endar þá þessi stutta saga af mér og tengdasyni Satans.